پنس مگیل

پنس مگیل

پنس مگیل از تجهیزات پزشکی کاربردی است که از زیر شاخه های راه های هوایی می باشد. از این ابزار در بخش اورژانس، اتاق عمل، بخش مراقبت های ویژه (ICU و CCU) و … استفاده میشود. جنس این وسیله از استیل ضدزنگ می باشد.

به طور کلی از این پنس برای نگهداشتن زبان، جهت خارج کردن جسم خارجی و یا گرفتن و پایین نگه داشتن زیان استفاده میشود.

در زمان لوله گذاری و اینتوبیشن، زبان بیمار به این وسیله نگه داشته میشود تا راه تنفسی آماده لوله گذاری شود.

 

ویژگی های پنس زبان گیر

ساخته شده از استیل ضدزنگ

دارای انحنای استاندارد

سهولت کاربری

قابل استفاده برای بزرگسالان

   

موارد کاربرد پنس میگل

وقتی جسم خارجی در گلوی بیمار گیر کرده باشد، پزشک با استفاده از لارنگوسکوپ و این پنس، جسم را خارج میکند. اگر به این روش جسم خارج نشود، باید عمل جراحی انجام گیرد.

تکنیک های نای به دو روش انجام میشود که تکنیک اول پایین مدخل نای و در تکنیک دوم، بالای مدخل نای انجام میشود.

پنس زبان گیر دارای انحنای در قسمت انتهایی خود است که تسلط پزشک و پرستار را برای کار لوله گذاری بیشتر میکند. کاربر بدون اتلاف وقت و به راحتی میتواند راه تنفسی فوقانی را باز نگه دارد و لوله تراشه را وارد گلوی بیمار کند.

در واقع پرسنل برای خارج کردن جسم خارجی و پایین نگه داشتن زبان (پروسیجر اینتوبیشن) همیشه دغدغه باز بودن راه هوایی را دارند تا کار در کمترین زمان ممکن انجام گیرد و بیمار زنده بماند.

به کار گرفتن این وسیله نیاز به مهارت بالایی دارد. زیرا در حقیقت یک روش دفاعی برای نجات بیمار است.

استفاده از این وسیله یک روش پزشکی است تا راه تنفس بیمار باز بماند و زبان عقب نگه داشته شود.

به ترتیب قرار گفتن روش دفاعی، ایروی دهانی، ایروی بینی و لارنژیال ماسک از وسیله های پیشرفته دفاعی می باشند. سپس از روش لوله گذاری تراشه استفاده میشود.

   

تکنیک پایین مدخلی نای

در این روش، در حلق لوله هایی را جایگذاری میکنند که راه تنفسی بیمار را باز نگه میدارند. از طریق این لوله ها میتوان دارو را نیز به بیمار منتقل کرد. از این روش زمانی استفاده میشود که بیمار دچار آسیب های جدی شده باشد.

برای انجام این کار باید بیمار در حالت بیهوشی کامل باشد تا از طریق دهان این کار انجام گیرد. این کار برای جلوگیری از خفه شدن بیمار انجام میشود.

این کار به دو روش انجام میگیرد. یا ابتدای این لوله از دهان بیمار بیرون است و انتهای آن از جنجره عبور میکند. یا از طریق بینی لوله گذاری انجام میگیرد. ابتدای لوله از بینی و انتهای آن از جنجره عبور میکند و در نای قرار میگیرد.

 

تکنیک بالای مدخل نای

این تکنیک شامل ایروی دهانی، ایروی بینی و ایروی بالای مدخل نای می باشد.

هدف مشترک از به کار گیری تمام این روش ها این است که از راه تنفسی اطمینان حاصل کنند و در ناحیه حلق در بالای مدخل حنجره قرار گرفته باشد.

 

ایروی بینی :

این ایروی یک لوله است که از طریق بینی در ناحیه پشت حلق قرار میگیرد و جنس آن از پلاستیک نرم است.

ایروی بینی از راه دهان بهتر تحمل مشود و به این علت گذاشتن ایروی دهانی برای بیمار دشوار است.

 

ایروی دهانی :

این ایروی، همانطور که از نامش پیداست، از طریق دهان بیمار وارد میشود و جنس آن از پلاستیک فشرده و منحنی شکل می باشد.

این ایروی زمانی برای بیمار کار گذاشته میشود که بیمار بیهوش است. در حالت هوشیاری نمیتوان ایروی دهانی کار گذاشت زیرا فرد دچار تهوع و استفراغ خواهد شد.

 

ایروی بالای مدخل نای : این ایروی دقیقا در بالای حنجره قرار میگیرد و از طریق دهان انجام میگیرد. قراردادن این وسیله نسبت به ابزارهای دیگر آسان تر است و آسیب کمتری به بیمار وارد میکند.

 

آسیب ناشی از لوله گذاری نای

آسیب به لب ها و دندان

ورم کردن حنجره

فلج شدن تارهای صوتی

خونریزی بینی

زخم شدن حلق